Angel Carracedo,
un dos nosos científicos galegos de máis prestixio internacional. Director do
Instituto de Medicina Forense en Santiago de Compostela, danos a súa opinión
sobre a SITUACIÓN ACTUAL DA CIENCIA e da importacia da INVESTIGACIÓN
CIENTÍFICA COMO MOTOR DO DESENVOLVEMENTO
E DA RIQUEZA DOS POBOS.
Un grande empresario dicíame non
hai moito tempo: “Aos científicos valorarannos aquí cando algún se faga moi
rico cos seus achados”.
A min non me parece que os
galegos valoren pouco a ciencia e os seus científicos. Ao
contrario, penso que estamos
entre as profesións mellor consideradas. Temos a gran
sorte de que a xente da nosa
terra valora o traballo e a dedicación aos demais por riba
de todo.
Tampouco creo que ningún
científico teña entre os seus obxectivos facerse rico. O
seu tesouro é o coñecemento e a
súa ilusión buscar o porqué das cousas. A súa gran
ledicia prodúcese cando fan un
descubrimento que lles dá respostas ás preguntas que
se fixeron e que ninguén fora
quen de albiscar.
Gustaríalles traballar na súa
terra, pero para iso precisan medios para investigar e un
salario que lles permita vivir.
Non lles importa que non sexa moito o que gañen, pero si
que o proxecto, o grupo onde
traballan e o ambiente sexa estimulante.
E temos que procurar entre todos
que estas condicións se dean aquí. O noso número
de investigadores é aínda moi
baixo e as condicións nas que se desenvolve o seu
traballo distan moito de ser
comparables coas dos países máis desenvolvidos.
E é preciso cambiar esta
situación. A investigación é o motor do desenvolvemento e
da riqueza dos pobos, e temos que
procurar reter o noso talento e mesmo captar novo
talento do exterior.
Tamén temos, os propios
científicos, que integrarnos máis na sociedade, na nosa
cultura, no noso sistema
produtivo, e sobre todo contar o que estamos facendo.
Cos anos cada vez concédolle máis
importancia a divulgar a ciencia. Facela é importante,
pero tanto ou máis é contar que
sabemos e tantos e tantos misterios e problemas que
aínda non conseguimos chegar a
entender. Saber isto é a única maneira de que a xente valore o que os
científicos fan, pero sobre todo é a única maneira de comprender o mundo que
nos rodea e poder xulgar criticamente o que nos din, o que é igual que ser máis
libres.
E para chegar á xente da nosa
terra hai que facelo no nosa lingua. “Sentímolo noso”,
escribía unha mestra dun dos
institutos (o meu favorito) onde cada vez que podo
voulles contar o que facemos aos
alumnos. Entusiasmo e proximidade son a clave
da divulgación científica, e que
te sintan como eles, do seu mundo, coa nosa fala, é a
garantía para que a ciencia se
aprecie aínda máis e moitos dos nosos rapaces queiran
dedicarse a ela.
No hay comentarios:
Publicar un comentario